Postaci liryczne.

Uwielbiam wymyślać podmioty liryczne, które kompletnie nie są mną, albo są mną za bardzo. Wybór nie należy do mnie, a do czytelnika. Nie odsłaniać się, a budować zagadkę, poprzez niedopowiedzenia i półsłówka. Czasem niedowymyślone rzeczy wyrzucać za siebie. Wyrażać uczucia znane zbyt dobrze i zupełnie jeszcze nie poznane. Zastanawiać się nad tym, czym się jest i czym się mogło być, gdyby nie zbiegi okoliczności i ucieczki. Nie zastanawiać się czasem i spisywać, jaką postać podyktowały mi myśli i sprawdzać czy mogłaby przeżyć normalne uczucia, nienormalne i  przeżyć choć jeden dzień w normalnych warunkach. Budować poprzez opisy pośrednie, bezpośrednie. Kreować dialogi na tematy życiowe i zupełnie wyimaginowane.

Długi, dziwny dzień.

„Zwyczajne ziemskie szczęście, zaspokojenie pragnień, stające się udziałem olbrzymiej masy istot ludzkich — uwarunkowane ładem, prawem, nabożnością oraz wymogami obyczajów — jest ograniczone i niepełne, ze wszystkich stron ścieśnione zakazami i nieuniknioną rezygnacją. Losem istot jest poprzestawanie tylko na niezbędnym, niedostatek oraz wyrzeczenie. Nasze pragnienia nie mają żadnych granic, natomiast ich spełnienie jest ograniczone ściśle.”

Tomasz Mann – „Ostatnie nowele” , tłum. Walentyna Kwaśniakowa,  wyd. Czytelnik, 1958, s. 115-116.